වැදි බණක් ආයෙමත්...

ඔය ආගම තියෙනවා නේද පින්වතුනි.. හරි අපූරු බඩුවක් නෙව... අනිත් දේවල් වගේ නෙවෙයි අපිට ඕන ඕන හැටියට එහෙට මෙහෙට පෙරළ පෙරළා සෙල්ලං දැම්මැකි.. හෝව් හෝව් මං මේ  කිව්වේ කතෝලික ආගමවත්..එහෙමත් නැත්තං මුස්ලිම් ආගමක් ගැනවත්නං නෙවෙයි... අපේ මේ සිරි ගෞතම බුද්ධරාජෝත්තමයාණන් වහන්සේගේ සම්බුදු දහම... ඒක මිස ඔය අනිත් එව්වා එහෙ මෙහෙ කොරන්න ගියොත් එක්කෝ කලුවර කාමරේක මැරෙනකල් හිටියැකි.. නැත්තං ඉතිං අතක් පයක්..එහෙමත් නැතිනං බෙල්ල මුලින්ම ගහලා යයි... ඒත් ඉතිං අපේ මෙව්වා එකේ එහෙම නැහැ.. 

අපේ එක හරි අපූරු දහමක්.. ඕන එහෙකුට ඕන අතකට පෙරල පෙරලා උඩ දදා ගැහියැකි... ආයේ ඉතිං මොන අතුරු ආන්තරාවක්වත් නැහැ...

මොකක් කිව්වා.. ඒ ඉස්සර..දැන් එහෙම බැහැ කිව්වා.. ඇයි මොකද..? බොදුබල සේනාවෙන් නෙලයිද..? පිස්සුද පින්වතුනි.. උන්නැහේලට කොහෙද බණක දහමක අරුතක් ගැන හිත හිත වාද කොරන්න වෙලාවක්.. උන්නැහේලට තියෙන්නේ බණ විකුර්ති කොරන එක ගැන අවුලක් නෙවෙයි... වෙන මොකක්ද අවුලක්... ධර්මය විකුර්ති කොරන එක හරහා කවද්ද මේ සාසනේ නැති වෙන්නේ... සාසනේ නැති වෙන්නේ පන්සල් ආවාස.. දායක පින්වතුන්..පාංශුකූල නැති උනාම නෙව... බණ දහමනං කොහොම විකුර්ති උනාම මොකද මයෙ අම්මා.. එව්වා කවදා හරි ගස්ස ගන්න බැරිද..?

මං ඔය මහණ වෙලා හිටියට මොකද බණ දහංවල පරතෙර හොයන්න ගියපු එකෙක්නං නෙවෙයි... එකක් මට ධර්මධර වෙන්න උවමනාවක් තිබුනේ නැතිකම... ඒ කාලේ වෙද්දී ගිහියෙක් හැටියට සමාජයෙනුත්..පවුලේ උන්ගෙනුත් බැට කාලා කාලා හෙම්බත් වෙලා හිටිය වෙලේ අල්ලගෙන හිටිය බැමි ටික මුදෝලා දාලා හිතට සහනයක් හොයාගන්න එක තමා මූලිකම දේ උනේ... ඒකට බණ පොත් කට පාඩං කොර කොර නහින්න උවමනා උනේ නැහැ... මගේය කියලා අල්ලං හිටිය හුගාක් දේවල් කිසි ගේමක් නැතිවත්... ටිකක් දේවල් තරමක අමාරුවෙනුත් අතෑරලා දැම්මා විතරයි... හම්මා පුදුම සනීපයක්... එයින් පස්සේ ඉතිං පන්සලක් කොරං යන්න උවමනා තරමටයි... උපසම්පදාවට උවමනා තරමටයි... දහම්පාසලේ දූ දරුවන්ට උගන්වන්න උවමනා තරමටයි... දායක ඇත්තන්ගේ උවමනා එපාකං සපුරාලන්න සෑහෙන තරමටයි ඔන්න යම් යම් දේ සොයා බලා ඉගෙන ගත්තා... එහෙම යම් යම් දේවල් ඉගෙනගෙන යද්දී ඇතැම් වෙලාවට බොහෝම සිත්ගන්නා සුළු තැන් අහු උනාම ටිකක් වැඩිදුරට ඒ ගැන හොයා බලා ඉගෙන ගත්තා... ඔන්න ඔච්චරයි මගේ දැනුම... ත්‍රිපිටක පොත් ටික බොහෝම අමාරුවෙන් ගත්තට මොකද ඒ පොත් පනස් හයෙන් හතරෙන් එකක්වත් මට කියවලා අහවර කරන්න උනෙත් නැහැ.. ඒ කියෙව්වා කියලා කියෝපු හරිය මට කට පාඩං හිටියෙත් නැහැ අර කවුද වගේ මොකක් හරි කිව්ව ගමන් “අහවල් තැන ඕක ගැන අහවල් විදියට තියෙනවාය“ කියලා දෙසාබාන්න... ආයේ ටික කාලයක් භාවනාවට යොමු වෙච්ච හින්දා ඒ ගැන පොත පත කියවලා.. අත්දැකීම් ඇති අය හමුවෙලා යම් යම් කාරණා අහගෙන ඒ ගැන තරමක් දුරට හැදෑරුවා.. හැබැයි එතැනදිත් මං අවබෝධ කරගත්ත දේ තමයි පැරණි පොත පතේ..විශේෂයෙන්ම සතිපට්ඨාන සූත්‍රය වගේ මූලික දේශනාවල්වල තියෙන කරුණු මිස භාවනාවේ වැඩකරුවෝය කියලා හැදින්වෙන වර්ථමාන කම්මට්ඨාචාරිය වරුන්ගේ උපදෙස් ගැනිල්ල කෙලවෙන වැඩක්ය කියන එක... යකෝ අනිත් උන්ට හීන පෙන්නන්ට කලින් තමුන් හීන දැකලා තියෙන්න එපෑ... ඔය ගැන කියන්න කතා දෙක තුනක්ම තියෙනවා උනත් මංතුමා ප්‍රතිපත්තියක් හැටියට සාසනයේ පැවැත්ම එක තත්පරයකින්වත් අඩු වෙන්ට හේතු බූත වෙන කරුණු කාරණා කීමෙන් වැලකිලා ඉන්ට සෑහෙන්ට උත්සහ දරන හින්දා ඒ කතා ඕන නැහැ... මොනවා උනත් බුදු හාමුදුරුවෝ කියාපු විදියට මේ සාසනේ විනාස වෙන්නේ සාසනේ ඉන්න උන්දලගෙන්ම මිස ඔය වෙනත් ආගංවල උන්දලගේ අතින්නං නොවන වග සහසුද්දෙන්ම කීවැකි... (ඔව් ඔව් ඒක තමා ඒක විනාස නොකර මං මාරු උනේ.. :D )

-----------------------

ඔන්න අද සනත් ගුණතිලක උන්නැහේ මහණ උනාය කියලා කීපදෙනෙක්ම ආඩපාලි කියලා තිබුනා... විශේෂයෙන්ම පැවිදි කොට්ඨාශයේ උන්නාන්සෙලා... හත් ඉලව්වේ කවුරු හරි කෙනෙක් මේ සාසනේට සිය කැමැත්තෙන් ඇතුළු වෙනවනං ඒකට බාධා කරන්න මුන්නාන්සෙලාට තියෙන අයිතිය මොකක්ද..? මොකද මිනිස්සුන්ගේ හිත් ඇතුලේ තියෙන කාරණා කියවන්න ඇහැකි ශක්තියක් මුංනාන්සේලාට පහළ වෙලාද..?

සනත් උන්නැහේ මහණ වෙන්න හදන්නේ චිත්තරපටියක් වෙනුවෙන්ය කියලා පිටින් කියඋනාට අපි දන්නවද ඒක එහෙමමයි කියලා.. උන්නැහෙත් සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක් නෙව... කොරන්න තියෙන හැම කෙලියක්ම කොරලා අවසානයේ ඔය හැම දෙයක් ගැනම මොනවා නමුත් කලකිරීමක් ඇති වෙන්න බැරිද...? ඒත් එහෙමයි කියලා දමලා ගහලා ගෙහුන් සදහටම මහණ වෙනවා කියලා ලොකු තීරණයක් ගන්න තියෙන අපහසුවට ඔය මොකක් හරි පිට දාලා මහණකම කොහොම එකක්ද කියලා බලන්න මහණ වෙන්න හිතුනද කවුද දන්නේ... සමහර විට ඕක හිතට අල්ලලා ගොහින් සතිය මාසයක් වෙන්ට ඇහැකි.. මාසේ අවුරුද්දක් වෙන්ට ඇහැකි.. ඇතම් විට මැරෙනකල් සිවුරේ ඉන්ටත් ඇහැකි.. ඒ නැතත් දවසකින් ආයේ ගෙදර ගියත්..අඩුම ගානේ ශ්‍රමණ සාරුප්පේ තියාගෙන දවසක් හරි හිටියනං ඒකත් ලොකු දෙයක්නේ...

ඇත්ත ඇත්ත මහණ කරද්දී ඉතිං ඔය “සබ්බ දුක්ඛ නිස්සරණ.. නිබ්බාන සච්ඡිකරණත්ථාය“ කියලා සිවුරු පටිය කරේ ගැට ගහනවා තමා... (ඔව් ඔව් මගෙත් එහෙම තමා ගැට ගැහුවේ.. කෝ කොලායෑ.. දැන් ඔය කෑගහන උන්නාන්සේලත් එහෙමම තමා... කෝ ඉතිං එයාලත් තාම ඒ කාරිය කොරන්ට උත්සහ කෙරන බවක් පේන්න නැහැ.. නැත්තං මෙහෙම ප්‍රකාශ කරන්න කෝ වෙලාවක්..) ඒ දැන් නෙව.. ඒ කාලේ බුදු හාමුදුරුවෝ ඔය දේවල් කිය කිය මහණ කලායෑ... කොරන ලද පෙර පින් ඇති නම් “එව මහණ“ කියලා දකුණු ශ්‍රී හස්තය දිගු කල පමණින් හිස් රැවුල් අතුරුදන්ව.. සිවුරු පෙරවී පැවිදි ස්වරූප පහළ උනාය කියලා නෙව තියෙන්නේ... එතැනින් ගියාම ඔය සුනීත සෝපාක මහණ කොරණ කොට ඒ පැවිදිකම දීම ඇතුලේ තිබුණ මූලිකම දේවල් මොනවද..? අසරණයෙකුට සරණක් වීම.. ආරක්ෂාවක් වීම... පෝෂණය කිරීම... එයින් පස්සේ තමා බණ දහම් තිබුනේ.. කවදාවත් බඩගින්නේ ඉන්න කෙනෙකුටවත් බණ කියන්න ගියේ නැති උන්වහන්සේ බොහෝම සාධාරණ.. ලිහිල් වත් පිළිවෙත් ඇතිව සාසනය ඇති කලා වගේම විනය නීතියක් උනත් පැනවූවේ උවමනාම වූ විටක පමණයි.. ඒවාත් බොහෝමයක් බරපතල ඒවා නෙවෙයි... දැන් මේ ඉන්න උන්නාන්සේලා ඒ කාලේ හිටියනං එහෙම ඔය එහෙකුට මහණ වෙන්න වෙන්නේ නැහැ.. ඇයි..? මුංදලා කියනවනේ..“අරකා රොඩියා.. ඕකාට මහණ කම දෙන්න එපා.. අරකා කසල සෝධකයා.. ඌව මහණ කරන්න එපා.. අරූ ගස් බැලයා.. පන්සල් වත්තේ පොල් ටික කඩා ගන්න එකෙක් නැතිව යයි..ඌවත් එපා...“  අන්තිමට මහණ කරන්න ගේන් න වෙන්නේ අඟහරු ලෝකෙන් තමා...

කොටින්ම කිව්වොත් මුංදලා බුදු හාමුදුරුවන්වත් සිවුරු ඇරලා ගෙදර යවන්න බලයි එහෙවු කෙලියක් මේක...

ඔන්න එහෙනං බණ කතාවක්... සමහර විට මං කලියෙන් කියලත් ඇති...

ඔන්න බුදුන්ගේ කාලේ එක්තරා ගොයියෙක් හිටියා..මුංදෑ කරන්නේ ගොයිතැන.. එයිට අමතරව හරක් ටිකක් හිටියා ගොයිතැන් වැඩට යොදා ගන්න... දවසක් දා මෙයින් එක හරකෙක් කැලෑ වැදුන හින්දා කුඹුරේ වැඩ කර කර ඉන්න ගමන්ම සාගින්දරේම ගියා ඒකා හොයන්න.. අන්තිමට පාන් කියාගන්න බැරිව ගෙහුන් නැවතුනේ පන්සල් මිදුලක... හිතලා බලමුකෝ මෑන් ඉන්නේ පට්ට බඩගින්නේ.. ඒ වගේම මහන්සි උපරිමේ... අනික දුක් විදලා විදලාම මෑන් නිකං කෙහෙල් පරඩැලේ වගේ... බොඩිය ඇක්ස්රේ එකක් වගේ... ඔන්න ඉතිං අර පන්සලට ගියාම මේ උන්දෑ දකිනවා..හොදට දාන මාන ලැබිලා ඒවා වළදලා..බොහෝම ප්‍රසන්න සුබාවෙන් ඉන්න භික්ෂූන් වහන්සේලා...

යකෝ මේ ගොයිතැන් කෙලියක් හින්දා නහින නැහිල්ලක්... ඇගට කෑම ටික යහමින් වැටෙනවනං මෙහෙම හිටියම මක්කා වෙනවද කියලා මේ හාදයා අර යන ගමන නවත්තලා පන්සලේම වැටුනා.. ටික දවසකින් මහණත් උනා...

ඔහොම ටික දවසක් ඉදලා ඇගපත ආරලා තෙල්මන්ද මෝරලා එද්දී ඔන්න දැන් මේ මනුස්සයට ආයේ ගෙදර සිහි වෙනවා... පාළුවට ගිය කුඹුරු... අයාලේ යන හරක් ටික.. ඇයි උදේ හවහා අහවල් කාරිය කොර කොර හිටිය බාරියාව...

මොනවද ඉතිං මෑන් ගෙදර යනවා සිවුර පන්සලේ තියලා...

ඒත් ටික දවසක් යද්දී මෑන්ට ආයේ පරණ තෝත්තරේමයි.. කන්ට නැහැ..මහන්සි වෙන්ට ඕන... ආයෙම ඇගපත දිරලා යනවා... මෑන්ට ආයෙම ගිහි ජීවිතේ එපා වෙලා ගෙහුන් මහණ වෙනවා... පන්සලේ හිටිය හාමුදුරුවරුත් මේ මනුස්සයට කැමතියි.. මොකද ඉන්නකොට බොහෝම පිරිසිදුවට පිලිවෙලට ඉන්නවා... හදාරන බණ දහමක් නැතත්.. පන්සල අතුපතු ගාගෙන ජීවත් වෙන හින්දා ඔන්න ඔහේ මහණ කොරනවා... ආයේ ඉතිං මොකට මහණ වෙන්න ආවද කියලා හිතලා මාජ්ජ ප්‍රකාශ කරන්න ගියේ නැහැ..

ඔන්න ඔහොම මේ මනුස්සයා හය පාරක්ම මහණ වෙලා ටික කාලෙකින් සිවුර අතාරිනවා...දැන් එහෙමනං කොහොමට තියෙයිද..?

ඒත් ඒ කාලේ ඒක අවුලක් වෙන්නේ නැහැ.. මොකද ඒ කාලේ තිබුනේ සාසනේ විතරයි.. ඒකේ පොල්මක්කාරයෝ හිටියේ නැහැ නෙව...

ඔන්න හය වෙනි පාරටත් සිවුර ඇරලා ගෙදර ඇවිත් ඉන්න මනුස්සයා දවසක්දා දහවලේ හොදටෝම නැහිලා නැහිලා ඉන්න ගමන් හදිසියේ ගෙදර යනවා... ඒ යද්දී මුංදැගේ බාරියාව කට කපලා දොයි.. නිකං නෙවෙයි දරුවෙකුත් හම්බවෙන්ටද කොහේද.. රෙදි උඩ ගෙහුන් අහවල් ඒවත් එළියේ දමාගෙන කුණු කෙල පෙරාගෙන යකා පොළවේ ගැහුවා වගේ මේ ඇත්ති දොයි...

මල සංසාරේ මේ විකාරේ දකින අපේ කථානායක ගොයිතුමා කවදාවත් නැති තරමින් කලකිරෙනවා... “නොදෝමකින් මේ සිවුර දාලා දුවං එන්නේ මෙහෙම මල පෙරේත දුවක් එක්ක ඉන්ට නේද..? මේ බලහල්ලාකේ මේකේ හැටි කියලා...“ ඒත් එක්කම උන්දැට මෙතුවක් කාලයක් නොවිච්ච විදියට එක පාරටම අසුභය මෙනෙහි වෙනවා... එහෙමම දුවනවා ආයේ පන්සලට... හත් වැනි පාරටත් මහණ වෙනවා.. අර ආව කල්පනාව පිටම භාවනා කරලා රහත් වෙලා තමා නවතින්නේ...

ඔන්න ඔහොමයි ඒ කාලේ වැඩ සිද්ධ වෙන්නේ.. ඒකටත් එක්කලා අද..?

පළමුවෙනි පාර මහණ වෙන්ට ආ තැනින්ම වැඩේ හබක්... ආයේ හත් පාරක් ගැන කතා එපා...

(ඔය කතාවට සම්බන්ධ ගාථාවකුත් තිබුනා ධම්මපදේ..මට දැන් හරියට මතක නැහැ කෝකද කියලා..මතක් උනොත් කියඤ්ඤං... )

--------------------

මං දැක්කා සමහර ගිහි අයියලා මල්ලිලා අක්කලා නංගිලාත් බොහෝම තදින් මේක විවේචනය කරලා තියෙනවා.. අනේ පින් සිද්ධ වෙයි..අරයගේ මෙයාගේ පැවිද්ද ගැන හොයන්න කලියෙන් ගෙහුන් එක සතියක් මහණ වෙලා ඉඳලා එන්ට... වැඩිය එපා එක සතියක්... මෙච්චර සාසනේ රැකගන්ට කතා කරන එකේ.. ඒ වෙනුවෙන් මරාගන්ට ලෑස්ති එකේ ඒ කිසි දෙයක් ඕන නැති මහණ කම එක සතියක් පුරන්ට... එහෙම කරලා ඇවිත් ඔය කාරණාව ගැන ආයේ කතා කරන්නට..මං අහං ඉඤ්ඤං...

-------------------

මේකත් මේ කවුරු හරි යාළුවෙක් කියාපු කතාවක්..කවුරු කවදා කිව්වද කියලයි මතක නැත්තේ... ඒකත් මට කියාපු කෙනාට තව කවුරු හරි කියාපු දෙයක්...

“මොන සීලේ නැතත් මං හාමුදුරුවරුන්ට වදිනවා එක කාරණයක් හිතාගෙන.. මට මේ ගෑණු නැතිව එක දවසක් ගෙවන්ට බැහැ.. එහෙවු එකේ මේ උන්දලා එක දවසක් හරි එහෙම ඉන්න එක ගැන හිතලා මං වදිනවා“

ඒ ඒ මනුස්සයගේ අවංක හිතුවිල්ලක්...

ගෑණු නෙවෙයි තව බොහෝමයක් දේවල් අහිමි වෙන පැවිදි ජීවිතයට ගිහින් සති දෙකක් ඉන්න එක නෙවෙයි.. ඒ ගැන හිතන එකත් ලොකු දෙයක් මට වැටහෙන අන්දමටනං... සනත් ගුණතිලක මහණ වෙලා සතියක් හිටියත් උන්දැගෙන් සාසනේට සේවාවක් මිස අවැඩක් වෙයි කියලනං මං හිතන්නේ නැහැ..ඔය ප්‍රකාශකරන උන්නාන්සේලා එක්ක අරං බැළුවම... අඩුම තරමේ සතියකින් හෝ දෙකකින් යයිනේ යන්ට පන්සල උලාකන්නේ නැතිව.. ඒකම මදෑ...

-------------------

පටන් ගත්තේ එකක් කියන්ට..අන්තිමට කිය උනේ වෙන වෙන කතා ටිකක්...  මුලින්ම හිතාගත්තේ මේ සාසනේට හාමුදුරුවරුන්ට පස්සේ වැඩියම වින කරන අය කිහිප පොළක් ගැන දෙසන්ට කියලා...පස්සේ වෙලාවකවත් බලමු ආයේ ඔය කියන්ට ගිය කාරනාව ගැන කියන්ට... අදට මේ මදෑ...